Alles ligt stil
Daar sta ik dan, voor mij uitstarend niet wetende wat er komen gaat. Een nieuwe dag is begonnen en eerlijk gezegd beginnen de dagen mij een beetje te vervelen. Elke dag lijkt zoveel op die van gisteren en die van eergisteren, nu de werkdagen er zo anders uitzien en de wereld buiten ook stil is gezet. Ik doe mijn bijbel open en wat ik daar lees, klinkt mij persoonlijk bekend in de oren: Het werk aan de tempel van God in Jeruzalem werd stilgelegd (Ezra 4:24). Ik lees dat het bouwen van Gods tempel niet zonder strijd gaat. Er zijn vijanden die samenspannen en het voor elkaar krijgen dat het werk aan de tempel voor langere tijd stil wordt gelegd.
In mijn leven gebeurt dat soms ook: ik begin met bouwen en herstellen, en dan gebeurt er iets van buitenaf waardoor alles stil komt te liggen. Op zo'n moment sta ik voor de uitdaging; geloof ik in Gods beloften voor mijn leven, namelijk dat Hij mij zal opbouwen en helen? Al ligt het werk er nu verlaten bij. Want zo kan het nu wel voelen voor veel van ons. Je werk gaat niet meer door, activiteiten die je gepland had, worden afgezegd en gebeurtenissen waar je naar uit keek, kunnen niet meer door gaan. Je dagen worden ingevuld met angst en een steeds groter wordende isolatie. Alles wat je zekerheid gaf, is nu ineens tot een grote onzekerheid geworden.
En toch, mag je weten: God laat niet varen het werk dat Hij begonnen is.
Het enige wat ik nu kan doen is mijn werk neerleggen en rusten op zijn Woord vol beloften.
Als ik, omringd door tegenspoed, Bezwijken moet, schenkt Gij mij leven;....
...De HEER is zo getrouw, als sterk; Hij zal Zijn werk, voor mij volenden, Verlaat niet wat Uw hand begon, O Levensbron, wil bijstand zenden. (psalm 138)
