Bestemming bereikt...

Nog snel wissel ik even van baan, zodat ik iets sneller kan rijden. Maar het duurt niet lang of ik moet toch op de rem trappen en voor het ik weet sta ik alsnog stil. Voor mij schitteren vele rode achterlichtjes, naast mij zit iemand ongeduldig te tikken op zijn stuur. In de spiegel zie ik dat de rij met auto's achter mij steeds langer wordt. Op de radio wordt bevestigd, wat ik zelf ook wel had kunnen bedenken: het is een drukke ochtendspits. Deze is ochtend is het weer een komen en gaan van auto's uit alle richtingen van het land. Iedereen is op weg naar zijn of haar bestemming. Voor de één zal dat zijn werk zijn, de ander gaat ergens op bezoek en weer een ander gaat een dagje uit. We zijn allemaal reizigers die onderweg zijn. Toch is dat waar ik de laatste paar dagen steeds vaker bij stil sta. Want waar ben ik naar toe onderweg? Wat is mijn bestemming en bovenal waar ligt deze bestemming?

Terwijl ik in de auto zit te mijmeren over deze vraag, komt bij mij de volgende tekst naar boven: 'Met eigen oren zul je een stem achter je horen zeggen: dit is de weg die je moet volgen. Hier moet je rechts. Ga daar naar links.' (Jes30:21). Maar om eerlijk te zijn, bij mij gaat het vaak al mis bij het eerste deel van deze zin. Een stem horen? Dat zal wel, maar ik heb nu veel meer behoefte aan een briefje waarop mijn routebeschrijving keurig staat uitgeschreven. En dan nog iets opvallends, die stem klinkt van achteren. Er staat niet iemand voor mij te wenken en te roepen. Iemand op wie je toe kunt lopen, wetende dat dit dan de goede beslissing is. Maar er is Iemand die achter mij staat. Ik zie Hem niet, maar hoor Hem wel. En dan komt het dus aan op vertrouwen. In mijn gedachte flitst nog even de tekst uit één van de psalmen die ik vanmorgen op de radio hoorde: 'Wacht op de Heer'. Ook in deze psalm wordt er vol verlangen gezocht naar de weg van de Heere. Tja dat kan wel zo zijn. Maar het liefst wil ik toch gelijk doorpakken, niet stilletjes afwachten en er maar het beste van hopen. En toch is dit wel wat God steeds weer van ons vraagt. Wachten op Hem. Niet eventjes, een paar minuten, een dag of een week, maar wachten tot het moment waarop Hij mij die aanwijzingen zal geven en ik precies weet welke kant ik op moet gaan. En dat is moeilijk, want hoe lang moet je dan wachten? Waar moet je precies op wachten? En misschien wacht je al zo lang, heb je al zo vaak gebeden, maar nog altijd hoor je niets van God. Geen stem die zegt: 'Dit is de weg die Ik wil dat jij vandaag gaat.

Dit alles maakt dat ik vandaag de dag stil sta. Ik voel mij geen automobilist die lekker doorreist op de snelweg, maar eerder eentje die de auto heeft geparkeerd. Niet wetend welke kant die op moet. Op weg naar de bestemming die God voor mij heeft. Alleen welke kant ik op moet, ik heb geen idee. Dat is frustrerend, het maakt mij moe. Want al die andere automobilisten razen voorbij en lijken precies te weten waar ze heen moeten. Wat hun bestemming is en hoe ze daar moeten komen. Zijn hun oren beter? Of hebben ze meer lef om zomaar een afslag te nemen en te zien waar deze hun brengen zal? Ik weet het niet.

 

Maar vooralsnog zit ik nog steeds in de auto tijdens een drukke ochtendspits, peinzend en mezelf afvragend welke kant ik op moet gaan. Ik denk aan de afgelopen dagen. Er waren momenten dat het voelde alsof God mij echt een bepaalde kant op wijst, maar het andere moment hoor ik dat stemmetje die zegt: ´is dit wel echt wat God van jouw wil ?' En ja dan komt de twijfel weer en blijf ik voorlopig nog even stil staan staan, zonder op weg te gaan. Want ik wil doen wat Hij van mij vraagt, hoe moeilijk dat ook is. Ik wil Hem dienen op die plek die Hij mij wijst. Maar momenteel ben ik incompetent. De wil is er wel, maar de weg die zie ik nu niet. En dan komt toch dat ene zinnetje weer naar boven: 'Wacht op de Heer'. Hoe moeilijk ik dat ook vind, ik mag er op vertrouwen dat Hij achter mij staat en op die manier mij de weg zal wijzen. Hij zal mij de juiste weg wijzen. Naar die bestemming waar Hij mij wil hebben en waar ik Hem tot dienst mag zijn.