De (on)bekende Wielrenner

Ik voel de ochtendzon op mijn gezicht schijnen, de wind voel ik om mijn hoofd waaien.
Na een onrustig en druk weekje, is het heerlijk om weer eens de dag te beginnen met een rondje op de racefiets. En toch merk ik dat op een gegeven moment mijn benen steeds langzamer gaan. De wind om mij heen lijkt ook in mijn hoofd te razen en misschien nog wel feller dan dat ik nu op de fiets voel. De eeuwenoude woorden van Augustinus flitsen nog een keer door mij heen: Mijn hart is onrustig tot het rust vindt in U.

Terwijl ik een ochtendrit op mijn racefiets maak, neem ik deze woorden mee om ze te overdenken. Normaal kan ik dat prima in mijn studeerkamer. Met een kopje koffie erbij. Ik lees ze, kauw erop en laat het op mij in werken. Maar nu, het lukt het me niet meer. Stilte is beangstigend. Mijn hart is te onrustig. Om en in mij zijn te veel prikkels die mij allemaal afleiden. Mijn hart verlangt. Het zoekt. Naar rust, een basis in mijn leven. Een gevoel van geworteld zijn.
Hier in de buitenlucht op de racefiets snuif ik de lucht van de natuur op. Hopend dat het me helpt om mijn gedachten te ordenen. Zoekend naar nieuwe wegen en verlangt. Naar God, volgens Augustinus.

Terwijl ik al nadenkend mijn trappers rustig rondtrap, niet goed wetend waar ik heen fiets, word ik ingehaald door een mede fanatieke wielrenner. Zij is het die mij voor even uit mijn mijmeringen en onrustige gedachten haalt en ik kan het niet laten om een achtervolging in te zetten (want tja ik laat mij niet zo inhalen…). Terwijl ik achter deze wielrenner fiets en haar goed in de gaten houden, merk ik dat het ineens een stuk makkelijker fietst. Waar ik net nog langzaam de trappers rond draaide, fiets ik nu in vol tempo achter de onbekende wielrenner aan. En dan ineens flitst er een gedachte door mij heen. Het doet mij denken aan het leven. Hoe onrustig het ook is, hoezeer je de weg ook kwijt lijkt te raken, we mogen geloven (misschien zelfs tegen alles in) dat er altijd Eén is die voor ons uitgaat. Hij kent de Weg en Hij leidt ons over de mooiste bergen en helpt bij het dalen. Hij zorgt dat we onderweg voldoende eten en drinken krijgen. Als we dicht in Zijn wiel blijven moeten we nog steeds zelf trappen, soms zelfs over heel hoge bergen of tegen een straffe tegenwind, maar één ding is zeker: op een dag zul je in Zijn spoor veilig aan de Finish komen. Dat mag je rust geven in onrustige tijden.

Onrustig is ons hart, totdat het rust vindt in God. Oude woorden die met mij mee zijn gegaan tijdens dit fietsritje, maar nog zo actueel. Ik haal diep adem, zet mijn voet nog een keer op de trapper. Open mijn hart en het is alsof de wind het mij toe fluistert: Ik ben bij jou! Mijn vrede brengt je onrustige hart tot rust.
Bedankt onbekende wielrenner voor deze mooie les!