Een mijmering op de fiets

Het zijn al eeuwenoude woorden. Augustinus heeft ze ons geleerd: Mijn hart is onrustig totdat het rust vindt in U. Terwijl ik een rondje op mijn racefiets maak, overdenk ik ze. Normaal gesproken kan ik deze woorden prima overdenken in mijn studeerkamer. Met een kopje koffie erbij. Ik lees ze, ik overdenk en laat het op mij in werken.

Maar nu, nu lukt dat niet... mijn hart is te onrustig. Om mij heen zijn te veel prikkels die mij allemaal afleiden. Mijn hart verlangt... het is onrustig en zoekt. Alles is anders. Veel is onzeker geworden. Mijn hart is op zoek naar rust, een basis in mijn leven. Een gevoel van geworteld zijn. Hier in de buitenlucht op de racefiets snuif ik de lucht van de natuur op. Vandaag helpt het me om mijn gedachten te ordenen. Mijn hart is op zoek. Naar nieuwe wegen en verlangt. Naar God, volgens Augustinus. In mijn hoofd vul ik aan: naar Gods nieuwe wereld. Een wereld waar geen rouw is, geen ziekte en geen eenzaamheid. Al die dingen waar we nu nog mee moeten leven en wat ons zo onrustig kan maken. Ziekte en rouw. Verdriet en onrecht. Dat is waar we mee leven. 

En toch dat andere, Gods wereld, zie ik nu ook gebeuren. Een wereld waarin mensen naar elkaar omzien. Vriendschappen die onderhouden worden. Liefde die op allerlei manieren wordt gedeeld. Een wereld met nieuw leven. Ik zie het gebeuren. Hier en nu. Onrustig is ons hart, totdat het rust vindt in God. Oude woorden die met mij meegaan tijdens dit fietsritje, maar nog zo actueel. Ik haal diep adem, zet mijn voet nog een keer op de trapper. Open mijn hart en het is alsof de wind het mij toe fluistert: Ik ben er voor jou! Mijn vrede brengt je onrustige hart tot rust. Mijn woorden geven jou nieuwe hoop. Ik hoef maar om mij heen te kijken, om te zien dat het waar is: nieuw leven kondigt zich overal aan. Het laat mij deze middag zien wat ik jou ook wil ook meegeven: Hij is er bij, ook op die momenten waar het misschien niet zo gaat als wij gehoopt hadden.

We leven naar Pasen, het feest dat mij laat zien: de eenzaamheid, de zorgen, de dood het is niet het einde. Er komt een nieuw begin. God zet geen punt achter deze wereld of ons leven, maar een komma. Hij laat niet los wat Zijn hand begonnen is. Zo fiets ik moedig verder, met Zijn kracht om me heen en geloof: waar vriendschap en liefde zijn, daar is God.