In jouw donkere nacht

𝘏𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘥𝘰𝘯𝘬𝘦𝘳. 𝘡𝘸𝘢𝘳𝘵, 𝘥𝘪𝘦𝘱𝘦 𝘥𝘶𝘪𝘴𝘵𝘦𝘳𝘯𝘪𝘴. 𝘎𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘯𝘬𝘦𝘭 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘵𝘱𝘶𝘯𝘵 𝘵𝘦 𝘻𝘪𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘱𝘳𝘰𝘣𝘦𝘦𝘳𝘵 𝘵𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘦𝘦𝘶𝘸𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘳 𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘭𝘶𝘪𝘥. 𝘕𝘪𝘦𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘢𝘭 𝘩𝘦𝘭𝘱𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘢𝘭 𝘻𝘰 𝘷𝘢𝘢𝘬 𝘨𝘦𝘳𝘰𝘦𝘱𝘦𝘯… 𝘈𝘭 𝘻𝘰 𝘷𝘢𝘢𝘬 𝘨𝘦𝘴𝘤𝘩𝘳𝘦𝘦𝘶𝘸𝘥 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘮𝘩𝘰𝘰𝘨. 𝘕𝘦𝘦, 𝘩𝘦𝘵 𝘩𝘦𝘭𝘱𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳. 𝘏𝘦𝘵 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘥𝘰𝘯𝘬𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳. 𝘡𝘦 𝘬𝘢𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘦𝘦𝘶𝘸𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘸𝘪𝘭, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘩𝘦𝘭𝘱𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵. 𝘏𝘦𝘵 𝘦𝘯𝘪𝘨𝘦 𝘸𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘭𝘱𝘵 𝘪𝘴 𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘭𝘰𝘰𝘴𝘩𝘦𝘪𝘥. 𝘏𝘢𝘳𝘥 𝘻𝘪𝘫𝘯, 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘮𝘢𝘴𝘬𝘦𝘳 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘱 𝘻𝘦𝘵𝘵𝘦𝘯. 𝘡𝘪𝘤𝘩 𝘯𝘦𝘳𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘷𝘢𝘯 𝘢𝘢𝘯𝘵𝘳𝘦𝘬𝘬𝘦𝘯. 𝘈𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴, 𝘫𝘢 𝘥𝘢𝘯 𝘻𝘢𝘭 𝘻𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘳𝘪𝘯𝘬𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘥𝘶𝘪𝘴𝘵𝘦𝘳𝘯𝘪𝘴…

'Het sneeuwt, Juda!' Plotseling wordt Lieke gewekt door de stem van haar broertje Joas. Ze opent langzaam haar ogen en slaat de deken opzij. Zou het echt sneeuwen? Ze loopt naar het raam en schuift de gordijnen iets opzij. Inderdaad, het sneeuwt. En niet een klein beetje ook. Dikke vlokken dwarrelen naar beneden. De straat is al niet meer te zien. Het is een grote, witte wereld. Alles lijkt mooi, net als nieuw. En even voelt ze het diepe contrast met haar donkere gedachten.

Hij is zeker niet de eerste die buiten een wandeling maakt. Eigenlijk moest hij aan de studie, maar het witte landschap lonkt hem. Er spelen al veel kinderen in de sneeuw. Zodra hij de eerste stappen buiten zet, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Hij mag dan al wel twintig zijn, maar met sneeuw voelt hij zich weer even een kind. Zijn buurjongens hebben hem al gezien. 'Daniël, wil je ons helpen met het bouwen van een iglo,' vraagt Sem met een smekend gezicht. 'Nou vooruit jongen, omdat je het weer zo heel lief vraagt.' Daniël loopt met Sem mee om te kijken hoe ver de jongens al zijn. 'Zo, zo jullie zijn al goed bezig geweest,' zegt hij als de volle emmers ziet. Snel pakt hij een emmer en schept hem vol met sneeuw. De jongens vinden het prachtig en zo goed als ze kunnen helpen ze hem mee. Maar als de eerste muur staat, zijn ze het zat. Ze beginnen sneeuwballen te gooien, met als resultaat een sneeuwballengevecht met jong en oud. Daniël geniet met volle teugen. Even geen moeilijke tentamenstof. Geen ingewikkelde woorden, maar ouderwets simpel genieten van de vreugde om hem heen.

Na een tijdje ploft hij op het bankje. De kinderen hebben hem flink uitgeput. Wat een energie zat er in hen! Hij kijkt omhoog naar de wolken, waar nog steeds sneeuw uit valt. Het is toch echt wel gaaf dat de wereld er in korte tijd zo anders uit kan zien. Hij laat zijn hoofd weer zakken, maar halverwege blijft zijn blik hangen. Daar staat ze weer. Hij kent haar van vroeger. Hij weet nog goed hoe ze samen met haar vriendinnen ook meedeed aan de activiteiten van hun kerk. Maar hij had haar nu al twee jaar niet meer gezien. Niet bij de activiteiten en ook niet in de kerk. Hun blikken kruisen elkaar en langzaam steekt hij zijn hand op. Maar ze beantwoordt zijn groet niet.

𝘏𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘥𝘰𝘯𝘬𝘦𝘳 𝘰𝘮 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘦𝘯. 𝘝𝘰𝘳𝘪𝘨 𝘫𝘢𝘢𝘳 𝘸𝘢𝘴 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘯𝘰𝘨 𝘻𝘰 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴 𝘦𝘯 𝘯𝘰𝘳𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘨𝘦𝘴𝘱𝘳𝘰𝘬𝘦𝘯 𝘬𝘰𝘯 𝘻𝘦 𝘨𝘦𝘯𝘪𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘷𝘢𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘫𝘢𝘢𝘳. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘯𝘶… 𝘩𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘢𝘭 𝘻𝘰 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘨𝘦𝘭𝘦𝘥𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘦𝘵𝘫𝘦 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘨𝘦𝘻𝘪𝘦𝘯. 𝘌𝘳 𝘰𝘯𝘵𝘴𝘯𝘢𝘱𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘻𝘶𝘤𝘩𝘵. 𝘡𝘦 𝘴𝘭𝘪𝘬𝘵 𝘦𝘯 𝘪𝘯𝘦𝘦𝘯𝘴 𝘪𝘴 𝘥𝘢𝘢𝘳 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘥𝘪𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘦𝘦𝘶𝘸: '𝘎𝘰𝘥, 𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘯𝘵 𝘜? 𝘏𝘦𝘭𝘱 𝘮𝘦!' 𝘔𝘦𝘦𝘳 𝘬𝘢𝘯 𝘻𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘻𝘦𝘨𝘨𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘻𝘦𝘨𝘨𝘦𝘯. 𝘑𝘢, 𝘻𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘎𝘰𝘥 𝘬𝘸𝘪𝘫𝘵. 𝘡𝘦 𝘭𝘢𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘉𝘪𝘫𝘣𝘦𝘭, 𝘨𝘪𝘯𝘨 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘦 𝘬𝘦𝘳𝘬 𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘪𝘴 𝘥𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘯𝘰𝘨 𝘸𝘦𝘭 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘵𝘳𝘰𝘶𝘸𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘷𝘳𝘰𝘦𝘨𝘦𝘳. 𝘈𝘭 𝘬𝘢𝘯 𝘻𝘦 𝘦𝘳 𝘯𝘶 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘣𝘪𝘫. 𝘝𝘳𝘰𝘦𝘨𝘦𝘳, 𝘫𝘢, 𝘵𝘰𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘴 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘭𝘦𝘶𝘬 𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘻𝘦𝘭𝘭𝘪𝘨. 𝘛𝘰𝘦𝘯 𝘨𝘪𝘯𝘨 𝘻𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘷𝘦𝘭𝘦 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦 𝘫𝘰𝘯𝘨𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘫𝘦𝘶𝘨𝘥𝘸𝘦𝘳𝘬 𝘪𝘯 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘬𝘦𝘳𝘬. 𝘛𝘰𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘰𝘨 𝘨𝘦𝘻𝘦𝘭𝘭𝘪𝘨, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘯𝘶 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳. 𝘌𝘳 𝘸𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘷𝘳𝘢𝘨𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘦 𝘷𝘰𝘯𝘥 𝘯𝘦𝘳𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘭𝘦𝘬 𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘢𝘭 𝘷𝘳𝘢𝘨𝘦𝘯 𝘵𝘦𝘳𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘬𝘰𝘯. 𝘕𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘣𝘦𝘨𝘳𝘦𝘦𝘱 𝘩𝘢𝘢𝘳. 𝘕𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘬𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘯 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘱𝘪𝘫𝘯. 𝘡𝘦 𝘷𝘰𝘦𝘭𝘥𝘦 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯.

Lieke kijkt nog steeds naar buiten. De jongen komt haar bekend voor. Was hij ook niet altijd bij de activiteiten van het jeugdwerk geweest? Ze is zijn naam kwijt, maar ze weet zeker dat hij ook bij haar naar de kerk ging. Ze ziet hem opstaan en richting haar huis lopen. Haar ademhaling versnelt. Wat gaat hij doen? Zal hij…? Ja, de bel gaat. Ze weet dat papa en mama met Juda en Joas buiten zijn. En Sophie is bij een vriendin slapen. Zal ze opendoen? Maar nee, ze doet het niet. Ze durft niet. Nog een keer gaat de bel. Lieke loopt terug naar haar raam en ziet de jongen terug lopen. Snel wil ze zich omdraaien, maar het lukt niet. Ze blijft kijken totdat de jongen zich omdraait. Hij steekt weer zijn hand op. En dan ineens flitst zijn naam door haar gedachte. Daniël. Dat was het. Daniël

heette hij. De grappenmaker van de groep. Altijd wist hij wel een grap met de leiding uit te halen. Maar hij kon ook heel erg serieus zijn, weet ze zich nog te herinneren. Je kon met hem goede en diepgaande gesprekken over van alles en nog wat. En voor even verschijnt er een kleine glimlach op haar gezicht als ze denkt aan de mooie avonden die ze als groep hebben gehad.

Als Daniël weer thuis op zijn kamer zit, pakt hij zijn smartphone en zoekt het liedje op. Hij moest er aan denken toen hij van Lieke naar huis was gelopen. Hij opent de app Spotify en typt in: '𝘚𝘰𝘮𝘦𝘸𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘪𝘯 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘴𝘪𝘭𝘦𝘯𝘵 𝘯𝘪𝘨𝘩𝘵. Het lied had hem zelf in moeilijke tijden veel troost gegeven. Zal hij het haar sturen, of is dat raar? Eerst maar even kijken of hij haar nummer nog heeft. Hij scrolt door de Whatsapp contacten. Ja, daar had je de groepsapp van de jeugdvereniging. Nu nog maar hopen dat ze nog in de groepsapp zit. Het duurt even, maar dan ziet hij haar naam staan. Hij klikt op haar profielfoto. Er is een lachend gezicht te zien, heel anders dan het gezicht wat hij net achter het raam had gezien. Hij plakt de link naar het liedje en klinkt op versturen.

Brrr..brrr… Haar smartwatch om haar pols begint te trillen. Een onbekend nummer heeft haar een appje gestuurd. Ze tikt het bericht aan en ziet dan de profielfoto. Daniël. 'Weet dat er altijd Iemand is die jou ziet, ook in de donkere stille nacht.' Lieke slikt. Waarom treft haar dit zo? Omdat ze hem al zo lang niet meer heeft gesproken? Of… omdat hij het zo raak weet te verwoorden?

Daniël betrapt zich erop dat hij regelmatig op zijn smartphone kijkt. Nog steeds geen reactie, ze had het appje al wel gelezen. Nou ja, dan maar weer studeren en hij pakt zijn boeken erbij. Het was wel een goede afleiding. Na een paar uur heeft hij er toch genoeg van en gunt hij zichzelf een geniet momentje in de sneeuw. De jongens zullen het vast weer fantastisch vinden als hij weer naar buiten kwam. En daar heeft hij gelijk in. Hij heeft nog maar net een stap buiten de deur gezet of ze komen al rennend naar hem toe. 'Daniël, kom je ons weer helpen, want we willen sleeën, maar dat lukt nog niet zo goed. Daniël lacht. Hij ziet Juda, Joas, Micha en Jasmijn bezig met de slee. Micha en Joas, de kleinsten van de vier, zitten achterop, de anderen proberen te trekken. 'Tuurlijk wil jullie wel weer helpen. Ga maar lekker zitten.' 'Allemaal?' 'Als dat past, probeer het maar!' De kinderen passen en duwen net zo lang tot ze alle vier op de slee zitten. Daniël pakt het uiteinde van het touw en begint te trekken. Het gaat moeilijk, maar het lukt 'Harder, Daniël!' 'Ik doe mijn best,' puft hij en trekt nog wat harder. De kinderen vinden het prachtig! Voor die blije gezichtjes, daar doet hij het voor. Als zij genieten, geniet hij ook!

Stilletjes kijkt Lieke weer naar buiten. Ze ziet de buurkinderen genieten. Wat zou ze zelf ook weer blij willen zijn. Kunnen genieten, kunnen lachen. Samen met anderen zijn. Ze wringt haar handen ineen en voelt de onrust weer opkomen. Zal ze naar buiten gaan? Met hen meedoen? Ze weet dat het een goede stap is, maar wat moet ze dan tegen Daniël zeggen. Zijn appje vond ze heel erg lief, maar om dat nou zo te zeggen… Even haalt ze diep adem. Dan draait ze zich om en gaat de trap af. Ze kleedt zich warm aan en stapt naar buiten. Verlegen loopt ze naar de buurkinderen. 'Hoi', klinkt het zacht. 'Lieke,' roept Joas enthousiast terwijl hij van de slee afspringt en zijn armen om zijn grote zus heen slaat. Lieke ziet Daniëls ogen even oplichten. 'He, leuk dat je er bent! Help je mee?' Hij lijkt het heel normaal te vinden dat ze ineens voor hem staat. 'Oké,' zegt Lieke opgelucht. 'Hier, als jij trekt, zal ik wel duwen.' Ze pakt het touw aan en begint te trekken. 'Zo gaat het veel sneller en een stuk makkelijker,' zegt Daniël lachend. De kinderen vinden het geweldig dat ze nu zo snel gaan. En zelfs Lieke geniet. Ze vindt het heerlijk om weer buiten te zijn en later op de middag doet ze enthousiast mee met het sneeuwballengevecht. Daniël lacht naar haar. 'Dank je, voor je appje,' fluistert Liek als ze een kort moment naast hem staat. 'Graag gedaan, ik had het gevoel dat je het nodig had.' Lieke knikt en draait zich snel om naar Joas, die alweer haar aandacht vraagt. Ze vindt het niet erg. Eindelijk voelt ze zich weer blij en gelukkig. Eindelijk kan ze weer samen met anderen echt genieten.

Op eerste kerstdag is Lieke al vroeg wakker. Ze pakt haar smartphone en opent het appje nog een keer van Daniël. Ze klikt het lied aan en geniet van de mooie tekst. Dan pakt ze behoedzaam haar Bijbel. Voor het eerst, na zo lange tijd. Na even bladeren begint ze te lezen. Eerst Jesaja 9, dan het kerstevangelie. En daarna neemt ze haar definitieve besluit. Heel langzaam loopt ze de trap af. En opent voorzichtig de kamerdeur. 'Ik ga mee' 'Goedemorgen, Lieke. Wat fijn, zeg! Kom maar snel.' 'Lieke!' Joas rent op haar af. 'Ik ga naast jou zitten. 'Dat is goed.' 'Ik wil ook,' zegt Juda snel. 'Dat mag, maar wel allebei stil zitten,' zegt mama met een knipoog naar Lieke. 'Maak je maar klaar, dan kunnen we gaan.'

De kerk zit al erg vol. Lieke kijkt om zich heen, terwijl ze na Juda de bank inschuift. Wat is het lang geleden dat ze hier was! Maar nu is ze er en zal ze blijven komen. Ze kijkt naar de beamer. Johannes 1 gaan ze lezen. Even fronst Lieke haar wenkbrauwen. Niet het echte kerstverhaal, waar ze zo naar had uitgekeken. Ze pakt haar bijbeltje erbij en zoekt het eerste hoofdstuk van Johannes op. Haar ogen blijven steken bij de woorden in het vijfde vers: "Het Licht schijnt in de duisternis". De woorden raken. Het Licht schijnt. In de duisternis. Ook in mijn duisternis, schiet het door haar heen. Joas leunt tegen haar aan en met een glimlach slaat ze haar arm om haar broertje heen.

Enkele tientallen meters voor hem en zijn ouders ziet Daniël Lieke en haar gezin lopen. Uit zijn hart stijgt een dankgebed op. Gelukkig, ze is er weer! Dat is heel lang geleden, weet hij. Blij loopt hij met zijn ouders en zusje de kerk binnen. Ze gaan op hun vaste plek achterin zitten en wachten tot de dienst begint.

Wat is Lieke blij als ze later de kerk uit loopt. De woorden van de predikant leken voor haar te zijn. Woorden over het Licht dat gekomen is in de duisternis, over een God die ons allemaal de hand reikt en voor ons allemaal het Licht wil zijn. Woorden die haar hoop hebben gegeven. Zodra ze de kerk uit zijn, stoot Lieke haar moeder aan. 'Ik kom zo.' 'Is goed, maar blijf niet te lang weg. Opa en oma komen ook bij ons.' 'Nee, het duurt niet lang.' Lieke loopt naar Daniël, die haar had gewenkt. Ze praten even over de preek en als bijna iedereen weg is, eindigt Daniël het gesprek. Ze moeten allebei naar huis. Daniël steekt zijn hand naar haar uit. 'Kom…'

Stil en vol verwondering kijkt Lieke die middag onder het eten om zich heen. De donkere duisternis is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een groot en stralend licht. En in dat licht ziet ze dat ze nooit alleen is geweest, maar dat er mensen om haar heen staan. Ze zag het alleen niet. Het is weer licht. Ze denkt terug aan de woorden die Daniël sprak toen hij haar hand pakte. 'Kom', zei hij. Je hoeft niet langer alleen te zijn. Kom, dan gaan we samen. Samen met God. Hij kent ons, en is voor ons naar deze aarde gekomen! We zijn nooit meer alleen in onze, donkere nacht' Nu moet ze toch ook weer denken aan dat lied wat ze een paar dagen van hem via de app had ontvangen en waar het allemaal mee was begonnen. Ze had het al verschillende keren geluisterd en kende de tekst uit haar hoofd. Zachtjes begint ze te neuriën en terwijl iedereen aan tafel zitten te eten, komen de woorden in haar gedachten naar boven.

𝘌𝘳𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘪𝘯 𝘫𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘭𝘦 𝘯𝘢𝘤𝘩𝘵

𝘋𝘦 𝘩𝘦𝘮𝘦𝘭 𝘩𝘰𝘰𝘳𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘪𝘦𝘥 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘨𝘦𝘣𝘳𝘰𝘬𝘦𝘯 𝘩𝘢𝘳𝘵 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘨𝘦𝘩𝘶𝘪𝘭𝘥

𝘏𝘰𝘰𝘱 𝘪𝘴 𝘩𝘪𝘦𝘳, 𝘵𝘪𝘭 𝘫𝘦 𝘩𝘰𝘰𝘧𝘥 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘱

𝘞𝘢𝘯𝘵 𝘓𝘪𝘦𝘧𝘥𝘦 𝘪𝘴 𝘨𝘦𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯 𝘰𝘮 𝘫𝘦 𝘵𝘦 𝘷𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯

𝘌𝘳𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘪𝘯 𝘫𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘭𝘦 𝘯𝘢𝘤𝘩𝘵

𝘏𝘦𝘧 𝘫𝘦 𝘩𝘰𝘰𝘧𝘥

𝘏𝘦𝘧 𝘫𝘦 𝘩𝘢𝘳𝘵 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘱

𝘐𝘮𝘮𝘢𝘯𝘶𝘦𝘭 𝘻𝘢𝘭 𝘫𝘦 𝘰𝘯𝘵𝘮𝘰𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘫𝘦 𝘰𝘰𝘬 𝘣𝘦𝘯𝘵

𝘏𝘪𝘫 𝘬𝘦𝘯𝘵 𝘫𝘦 𝘱𝘪𝘫𝘯

𝘏𝘪𝘫 𝘬𝘦𝘯𝘵 𝘫𝘦 𝘯𝘢𝘢𝘮

𝘌𝘯 𝘫𝘪𝘫 𝘣𝘦𝘯𝘵 𝘱𝘳𝘦𝘤𝘪𝘦𝘴 𝘥𝘦 𝘳𝘦𝘥𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘏𝘪𝘫 𝘬𝘸𝘢𝘮

(𝘚𝘰𝘮𝘦𝘸𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘪𝘯 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘴𝘪𝘭𝘦𝘯𝘵 𝘯𝘪𝘨𝘩𝘵 – 𝘊𝘢𝘴𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘊𝘳𝘰𝘸𝘯𝘴)