Ergens in je stille nacht
Het is donker. Zwart, diepe duisternis. Geen enkel lichtpunt te zien. Ze probeert te schreeuwen, maar er komt er geen geluid. Niet dat het haar zal helpen. Ze heeft al zo vaak geroepen... Al zo vaak geschreeuwd naar omhoog. Nee, het helpt haar niet meer. Het wordt steeds donkerder. Ze kan schreeuwen wat ze wil, maar het helpt niet. Het enige wat helpt is gevoelloosheid. Hard zijn, haar masker weer op zetten. Zich nergens van aantrekken. Anders, ja dan zal ze verdrinken in de duisternis...
'Het sneeuwt, Juda!' Plotseling wordt Lieke gewekt door de stem van haar broertje Joas. Ze opent langzaam haar ogen en slaat de deken opzij. Zou het echt sneeuwen? Ze loopt naar het raam en schuift de gordijnen iets opzij. Inderdaad, het sneeuwt. En niet een klein beetje ook. Dikke vlokken dwarrelen naar beneden. De straat is al niet meer te zien. Het is een grote, witte wereld. Alles lijkt mooi, net als nieuw. En even voelt ze het diepe contrast met haar donkere gedachten.
Hij is zeker niet de eerste die buiten een wandeling maakt. Eigenlijk moest hij aan de studie, maar het witte landschap lonkt hem. Er spelen al veel kinderen in de sneeuw. Zodra hij de eerste stappen buiten zet, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Hij mag dan al wel twintig zijn, maar met sneeuw voelt hij zich weer even een kind. Zijn buurjongens hebben hem al gezien. 'Daniël, wil je ons helpen met het bouwen van een iglo,' vraagt Sem met een smekend gezicht. 'Nou vooruit jongen, omdat je het weer zo heel lief vraagt.' Daniël loopt met Sem mee om te kijken hoe ver de jongens al zijn. 'Zo, zo jullie zijn al goed bezig geweest,' zegt hij als de volle emmers ziet. Snel pakt hij een emmer en schept hem vol met sneeuw. De jongens vinden het prachtig en zo goed als ze kunnen helpen ze hem mee. Maar als de eerste muur staat, zijn ze het zat. Ze beginnen sneeuwballen te gooien, met als resultaat een sneeuwballengevecht met jong en oud. Daniël geniet met volle teugen. Even geen moeilijke tentamenstof. Geen ingewikkelde woorden, maar ouderwets simpel genieten van de vreugde om hem heen.
Na een tijdje ploft hij op het bankje. De kinderen hebben hem flink uitgeput. Wat een energie zat er in hen! Hij kijkt omhoog naar de wolken, waar nog steeds sneeuw uit valt. Het is toch echt wel gaaf dat de wereld er in korte tijd zo anders uit kan zien. Hij laat zijn hoofd weer zakken, maar halverwege blijft zijn blik hangen. Daar staat ze weer. Hij kent haar van vroeger. Hij weet nog goed hoe ze samen met haar vriendinnen ook meedeed aan de activiteiten van hun kerk. Maar hij had haar nu al twee jaar niet meer gezien. Niet bij de activiteiten en ook niet in de kerk. Hun blikken kruisen elkaar en langzaam steekt hij zijn hand op. Maar ze beantwoordt zijn groet niet.
Het is donker om haar heen. Vorig jaar was alles nog zo anders en normaal gesproken kon ze genieten van deze tijd van het jaar. Maar nu... het is al zo lang geleden dat ze een beetje licht heeft gezien. Er ontsnapt een zucht. Ze slikt en ineens is daar toch die schreeuw: 'God, waar bent U? Help me!' Meer kan ze niet zeggen. Ze weet niet wat ze meer moet zeggen. Ja, ze was God kwijt. Ze las niet meer in de Bijbel, ging niet meer naar de kerk en toch is daar ook nog wel iets van dat vertrouwen van vroeger. Al kan ze er nu niet bij. Vroeger, ja, toen was alles leuk en gezellig. Toen ging ze met vele andere jongeren naar het jeugdwerk in haar kerk. Toen was het nog gezellig, maar nu niet meer. Er waren zoveel vragen, maar ze vond nergens een plek waar ze met al vragen terecht kon. Niemand begreep haar. Niemand kende haar en haar pijn. .
Lieke kijkt nog steeds naar buiten. De jongen komt haar bekend voor. Was hij ook niet altijd bij de activiteiten van het jeugdwerk geweest? Ze is zijn naam kwijt, maar ze weet zeker dat hij ook bij haar naar de kerk ging. Ze ziet hem opstaan en richting haar huis lopen. Haar ademhaling versnelt. Wat gaat hij doen? Zal hij...? Ja, de bel gaat. Ze weet dat papa en mama met Juda en Joas buiten zijn. En Sophie is bij een vriendin slapen. Zal ze opendoen? Maar nee, ze doet het niet. Ze durft niet. Nog een keer gaat de bel. Lieke loopt terug naar haar raam en ziet de jongen terug lopen. Snel wil ze zich omdraaien, maar het lukt niet. Ze blijft kijken totdat de jongen zich omdraait. Hij steekt weer zijn hand op. En dan ineens flitst zijn naam door haar gedachte. Daniël. Dat was het. Daniël heette hij. De grappenmaker van de groep. Altijd wist hij wel een grap met de leiding uit te halen. Maar hij kon ook heel erg serieus zijn, weet ze zich nog te herinneren. Je kon met hem goede en diepgaande gesprekken over van alles en nog wat. En voor even verschijnt er een kleine glimlach op haar gezicht als ze denkt aan de mooie avonden die ze als groep hebben gehad.
Als Daniël weer thuis op zijn kamer zit, pakt hij zijn smartphone en zoekt het liedje op. Hij moest er aan denken toen hij van Lieke naar huis was gelopen. Hij opent de app Spotify en typt in: 'Somewhere in your silent night'. Het lied had hem in de moeilijke tijd veel troost geboden. Zal hij het haar sturen, of is dat raar? Eerst maar even kijken of hij haar nummer nog heeft. Hij scrolt door de Whatsapp contacten. Ja, daar had je de groepsapp van de jeugdvereniging. Nu nog maar hopen dat ze nog in de groepsapp zit. Het duurt even, maar dan ziet hij haar naam staan. Hij klikt op haar profielfoto. Er is een lachend gezicht te zien, heel anders dan het gezicht wat hij net achter het raam had gezien. Hij plakt de link naar het liedje en klinkt op versturen.
Brrr..brrr... Haar smartwatch om haar pols begint te trillen. Een onbekend nummer heeft haar een appje gestuurd. Ze tikt het bericht aan en ziet dan de profielfoto. Daniël. 'Weet dat er altijd Iemand is die jou ziet, ook in de donkere stille nacht.' Lieke slikt. Waarom treft haar dit zo? Omdat ze hem al zo lang niet meer heeft gesproken? Of... omdat hij het zo raak weet te verwoorden?
Daniël betrapt zich erop dat hij regelmatig op zijn smartphone kijkt. Nog steeds geen reactie, ze had het appje al wel gelezen. Nou ja, dan maar weer studeren en hij pakt zijn boeken erbij. Het was wel een goede afleiding. Na een paar uur heeft hij er toch genoeg van en gunt hij zichzelf een geniet momentje in de sneeuw. De jongens zullen het vast weer fantastisch vinden als hij weer naar buiten kwam. En daar heeft hij gelijk in. Hij heeft nog maar net een stap buiten de deur gezet of ze komen al rennend naar hem toe. 'Daniël, kom je ons weer helpen, want we willen sleeën, maar dat lukt nog niet zo goed. Daniël lacht. Hij ziet Juda, Joas, Micha en Jasmijn bezig met de slee. Micha en Joas, de kleinsten van de vier, zitten achterop, de anderen proberen te trekken. 'Tuurlijk wil jullie wel weer helpen. Ga maar lekker zitten.' 'Allemaal?' 'Als dat past, probeer het maar!' De kinderen passen en duwen net zo lang tot ze alle vier op de slee zitten. Daniël pakt het uiteinde van het touw en begint te trekken. Het gaat moeilijk, maar het lukt 'Harder, Daniël!' 'Ik doe mijn best,' puft hij en trekt nog wat harder. De kinderen vinden het prachtig! Voor die blije gezichtjes, daar doet hij het voor. Als zij genieten, geniet hij ook!
Stilletjes kijkt Lieke weer naar buiten. Ze ziet de buurkinderen genieten. Wat zou ze zelf ook weer blij willen zijn. Kunnen genieten, kunnen lachen. Samen met anderen zijn. Ze wringt haar handen ineen en voelt de onrust weer opkomen. Zal ze naar buiten gaan? Met hen meedoen? Ze weet dat het een goede stap is, maar wat moet ze dan tegen Daniël zeggen. Zijn appje vond ze heel erg lief, maar om dat nou zo te zeggen... Even haalt ze diep adem. Dan draait ze zich om en gaat de trap af. Ze kleedt zich warm aan en stapt naar buiten. Verlegen loopt ze naar de buurkinderen. 'Hoi', klinkt het zacht. 'Lieke,' roept Joas enthousiast terwijl hij van de slee afspringt en zijn armen om zijn grote zus heen slaat. Lieke ziet Daniëls ogen even oplichten. 'He, leuk dat je er bent! Help je mee?' Hij lijkt het heel normaal te vinden dat ze ineens voor hem staat. 'Oké,' zegt Lieke opgelucht. 'Hier, als jij trekt, zal ik wel duwen.' Ze pakt het touw aan en begint te trekken. 'Zo gaat het veel sneller en een stuk makkelijker,' zegt Daniël lachend. De kinderen vinden het geweldig dat ze nu zo snel gaan. En zelfs Lieke geniet. Ze vindt het heerlijk om weer buiten te zijn en later op de middag doet ze enthousiast mee met het sneeuwballengevecht. Daniël lacht naar haar. 'Dank je, voor je appje,' fluistert Liek als ze een kort moment naast hem staat. 'Graag gedaan, ik had het gevoel dat je het nodig had.' Lieke knikt en draait zich snel om naar Joas, die alweer haar aandacht vraagt. Ze vindt het niet erg. Eindelijk voelt ze zich weer blij en gelukkig. Eindelijk kan ze weer samen met anderen echt genieten.
Op eerste kerstdag is Lieke al vroeg wakker. Ze pakt haar smartphone en opent het appje nog een keer van Daniël. Ze klikt het lied aan en geniet van de mooie tekst. Dan pakt ze behoedzaam haar Bijbel. Voor het eerst, na zo lange tijd. Na even bladeren begint ze te lezen. Eerst Jesaja 9, dan het kerstevangelie. En daarna neemt ze haar definitieve besluit. Heel langzaam loopt ze de trap af. En opent voorzichtig de kamerdeur. 'Ik ga mee' 'Goedemorgen, Lieke. Wat fijn, zeg! Kom maar snel.' 'Lieke!' Joas rent op haar af. 'Ik ga naast jou zitten. 'Dat is goed.' 'Ik wil ook,' zegt Juda snel. 'Dat mag, maar wel allebei stil zitten,' zegt mama met een knipoog naar Lieke. 'Maak je maar klaar, dan kunnen we gaan.'
De kerk zit al erg vol. Lieke kijkt om zich heen, terwijl ze na Juda de bank inschuift. Wat is het lang geleden dat ze hier was! Maar nu is ze er en zal ze blijven komen. Ze kijkt naar de beamer. Lukas 2 gaan ze lezen, precies wat ze eerder die ochtend ook las. Joas leunt tegen haar aan en met een glimlach slaat ze haar arm om haar broertje heen.
Enkele tientallen meters voor hem en zijn ouders ziet Daniël Lieke en haar gezin lopen. Uit zijn hart stijgt een dankgebed op. Gelukkig, ze is er weer! Dat is heel lang geleden, weet hij. Blij loopt hij met zijn ouders en zusje de kerk binnen. Ze gaan op hun vaste plek achterin zitten en wachten tot de dienst begint.
De dienst is alweer bijna voorbij. Maar Lieke heeft veel gehoord en geleerd. Het was een echte kerstpreek. Zodra ze de kerk uit zijn, stoot Lieke haar moeder aan. 'Ik kom zo.' 'Is goed, maar blijf niet te lang weg. Opa en oma komen ook bij ons.' 'Nee, het duurt niet lang.' Lieke loopt naar Daniël, die haar had gewenkt. Ze praten even over de preek en als bijna iedereen weg is, eindigt Daniël het gesprek. Ze moeten allebei naar huis. Daniël steekt zijn hand naar haar uit. 'Kom...
Stil en vol verwondering kijkt Lieke die middag onder het eten om zich heen. De donkere duisternis is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een groot en stralend licht. En in dat licht ziet ze dat ze nooit alleen is geweest, maar dat er mensen om haar heen staan. Ze zag het alleen niet. Het is weer licht. Ze denkt terug aan de woorden die Daniël sprak toen hij haar hand pakte. 'Kom', zei hij. Je hoeft niet langer alleen te zijn. Kom, dan gaan we samen. Samen met God. Hij kent ons, en is voor ons naar deze aarde gekomen! We zijn nooit meer alleen in onze stille, donkere nacht' Nu moet ze toch ook weer denken aan dat lied wat ze een paar dagen van hem via de app had ontvangen en waar het allemaal mee was begonnen. Ze had het al verschillende keren geluisterd en kende de tekst uit haar hoofd. Zachtjes begint ze te neuriën en terwijl iedereen aan tafel zitten te eten, komen de woorden in haar gedachten naar boven.
Ergens in je stille nacht
De hemel hoort het lied dat je gebroken hart heeft
gehuild Hoop is hier, til je hoofd maar op
Want Liefde eis gekomen om je te vinden.
Ergens in je stille nacht
Hef je hoofd Hef je hart maar op Immanuel zal je ontmoeten waar je ook bent Hij kent je pijn
Hij kent je naam En jij bent precies de reden dat Hij kwam.
(Somewhere in your silent night - Casting Crowns)
