Lichtjes in de mist
Als ik deze morgen de auto in stap en niet veel later het buitengebied inrijd, lijkt het nog wel mee te vallen. Maar zodra ik vanmorgen de A1 op draai komt de mist mij tegemoet. De auto's voor mij minderen vaart en ook ik rijd langzaam door. Het is nog donker en het enige wat ik zie, zijn de lampjes voor mij. Als ik naast mij kijk, zie ik niet zoals anders mooie herfstlandschappen maar een wereld die gehuld is in mist. Ik zie niet wat er over een paar honderd meter is. Op de radio hoor ik dat een vertraging heb van 50 minuten en dus heb ik de tijd om te mijmeren, want wat ik nu om mij heen zie of juist niet zie doet me denken aan het leven. Want ook in het leven kunnen we niet ver vooruit kijken al zouden we dat wel willen. Ook in je leven kan het mistig zijn, omdat er slechte uitslagen waren, een geliefde kwam te overlijden of omdat er zulke donkere gedachten dat je niet weet hoe je verder moet. Ja, dan zijn daar momenten dat de mist zo dik is dat ik niet weet hoe ik er door heen moet.
Onwillekeurig denk ik aan de tekst die ik gisteravond nog las. Die bijzondere woorden voor mij uit Jesaja 43: Wanneer u zult gaan door het water, Ik zal bij u zijn, door rivieren, zij zullen u niet overspoelen. Wanneer u door het vuur zult gaan, zult u niet verbranden, geen vlam zal u aansteken. Hij zegt niet dat ons dit niet zal overkomen, sterker nog in Jesaja wordt ellende gepresenteerd alsof het bijna vanzelfsprekend is. De toon is haast berustend: 'Moet je erdoorheen gaan,' alsof het onoverkomelijk is dat dit gebeurt in een mensenleven. Maar hoe dan Jesaja? Er zijn momenten in mijn leven dat de pijn niet te houden is, het verdriet haast te groot is om te dragen. Gedachten die mij meesleuren de duisternis in. En dat ik denk had ik maar een gebroken been dan kon er gips om heen. Of een zeer hoofd, dan nam ik een paracetamol. Maar nu? Welk medicijn is er voor een gebroken ziel? Gelukkig stoppen de zinnen niet bij het feit dat je door het water moet gaan, er komt nog iets achteraan. Het zal je niet meesleuren of verteren. Hoe kan dat? Door die ene Naam die ik ook in deze teksten teruglees en zo duidelijk wordt genoemd: Ik ben bij je. God is erbij.
In de auto hoor ik dat de presentator een volgend lied aankondigt. En even is het alsof ik een knipoog uit de hemel ontvang. De tekst van het lied: 'There is another in the fire' klinkt uit de radio. Dat is precies wat ik zocht op deze mistige morgen. Ik mag de uitgestoken hand vastgrijpen die elke dag naar mij toekomt, Hij is erbij. Ook en juist nu. Hij leidt mij dwars door de vlammen die op mij afkomen, de golven waarin ik ten onder dreig te gaan. Hij leidt mij door zelfs de dikke mist van het leven. Zelfs in de dikste mist, kan ik samen met Hem een weg vinden.
Bijna anderhalf uur later stap ik uit mijn auto. Ook nu is het nog mistig, maar het is licht geworden. Ik kijk omhoog en zie een kleine glimp van de eerste zonnestralen op deze dag. De zon klimt steeds hoger en krijgt meer kracht. Kracht om steeds weer meer licht op een nieuwe dag te schijnen. Ik loop naar binnen en voel me gevuld met Zijn kracht. En ik weet: Hij is erbij vandaag, waar ik ook door heen moet, Hij houdt mij vast.
