Lopen met gesloten ogen

Het is zaterdag. Een dag waarop ik, net als de meesten van ons vrij ben. Een dag waarop ik niet hoef te werken, geen belangrijke deadlines of mails. En toch, vandaag is het even anders dan al die andere zaterdagen. Terwijl ik dit schrijf gaan nog steeds mijn gedachten alle kanten op. Er gebeurt de laatste tijd zoveel in mijn leven. Het lijkt wel alsof er niets meer vanzelfsprekend is. Niets meer waar je je aan kunt hechten. Voor je het weet is voorbij...

Onwillekeurig denk ik aan de bijbeltekst die afgelopen week naar mij toe kwam: 'Ik beloof dat Ik hen nooit meer zal verlaten en dat Ik goed voor hen zal zijn.' (Jer 32:40). Dat zijn mooie woorden, die God tegen Jeremia sprak, maar soms lijkt het wel of God niet goed is. Er gebeuren teveel dingen, die je niet kunt rijmen met een God die belooft dat Hij bij je is en goed voor is is. Wat is het dan moeilijk om met volharding door te blijven lopen. Onzekerheid wint het van de hoop, vermoeidheid doet mij langzamer lopen en wantrouwen wint het van mijn vertrouwen in God en Zijn plan met mijn leven en dat van anderen.

Een aantal dagen eerder las ik in een paar hoofdstukken voor deze tekst, die geweldige belofte. Een belofte die mij allang geleden leerde dat God een hoopvolle en gelukkige toekomst voor mij heeft. Maar juist op een dag als vandaag, lijkt die belofte zo ver weg. Ik kan mij niet voorstellen dat God dit alles vóóraf, lang geleden al bedacht heeft, dat het verlies van dierbaren of die andere teleurstellingen bij Zijn plannen horen.

Was er maar een kant-en-klaar antwoord op die moeilijke vragen. Het zou het voor mij, en ik denk voor veel van ons, een stuk makkelijker maken. Maar wij weten niet wat waarom er (jonge) mensen plotseling overlijden, waarom er ziekte en pijn is. Ik vraag me af wat ik kan doen, om niet in het verdriet te zinken en diep van binnen weet ik het antwoord wel. Geloof in Hem, ondanks wat er in het leven gebeurd. Wanneer ik mij hieraan aan vast blijf houden, mag ik weten dat God ook naar mij omziet en dat Hij nooit zal loslaten wat Zijn hand is begonnen. Hij zal altijd goed voor ons zijn. Echter er zit een belangrijke maar aan deze tekst: God doet dit op Zijn tijd en Zijn manier. En dat vraagt geduld en volharding. Dat kan moeilijk zijn, het vraagt om vol te houden en te blijven vertrouwen op Zijn belofte van een hoopvolle toekomst.

Vanmorgen klonk in de dienst ook dat lied, waarin die belofte ook zo mooi naar voren komt: 'Ik zal er zijn'. En daarom kan ik in geloof zeggen: Hij is er bij, ook op die momenten waar het misschien niet zo gaat als je gehoopt had.

Aan die belofte wil ik mij dan ook vasthouden. Mijn blik gericht op Jezus en aan Zijn hand loop ik 'met gesloten ogen', wetende en gelovende dat Hij mij zal brengen naar die hoopvolle en gelukkig toekomst, want:

Nu gaan de bloemen nog dood,                                                                                                          nu gaat de zon nog onder                                                                                                                    en geen mens kan zonder,                                                                                                               water en zonder brood.

Stil maar, wacht maar,                                                                                                                          alles wordt nieuw, de hemel en de aarde.                                                                                           Stil maar, wacht maar,                                                                                                                        alles wordt nieuw, de hemel en de aarde.