Twee oordopjes en een merel

Het is tijd voor mijn tweewekelijkse fietsronde. Zo af en toe stap ik van de fiets om iets door een brievenbus te gooien. De hoeveelheid kaarten doet mij denken dat ik in de periode voor kerst leef. De zon op mijn gezicht laat mij echter iets anders voelen. Als ik de ronde er op heb zitten, fiets ik in een traag tempo naar huis. Voor degenen die het niet weten, dat is best bijzonder voor mij! En ja, dat komt door de zon die schijnt. Maar het heeft ook te maken met het virus dat de hele wereld in zijn greep houdt. Het lijkt wel of ik daardoor in de stand 'slow motion' terecht ben gekomen. Veel activiteiten zijn afgelast en dat zorgt bij mij ook voor een legere agenda en maakt dat ik mijn tijd anders in moet gaan delen. In deze periode naar Pasen toe had ik verschillende concerten in de agenda staan. Zo wilde ik voor het eerst dit jaar naar de Mattheus Passion, een ander paasconcert stond nog op de planning. Het werd allemaal afgelast, maar binnenin mij klinken er wel steeds twee nieuwe liedjes.

Uit het ene oordopje klinkt dat angstaanjagende liedje: het corona virus breid zich steeds verder uit. Weer zoveel doden. Weer nieuwe besmettingen. Uit het andere oordopje komt een andere hit, met een surrealistisch refrein: niemand mag de deur uit. Geef geen handen meer. Blijf op veilige afstand van elkaar.

Thuis gekomen kruip ik achter mijn laptop en laat ik mijn gedachten gaan over deze liedjes. Al tikkend op het toetsenbord richt ik mijn gezicht op van mijn laptop en begin te mijmeren. Ik tuur uit het raam naar buiten. Plots hupt er een merel voorbij. Vrolijk loopt hij door de tuin. Hij pikt een takje en dan zie ik hem richting het nest vliegen. Al dagen is hij in onze achtertuin bezig met het bouwen van een nestje. Het duurt niet lang of hij komt alweer tevoorschijn en zie ik hem weer door de tuin lopen. Op zoek naar nog meer takjes voor het nest. Hoewel onze wereld nu toch echt wel lijkt op dat surrealistische refrein en ik ook steeds vaker naar het eerste liedje luister, stelt de merel me gerust en herinnert me aan de volgende woorden van Jezus: 'Kijk eens naar de vogels in de lucht. Ze werken niet op het land en ze bewaren geen graan in een schuur. Jullie Vader in de hemel geeft ze te eten. En jullie zijn voor hem veel belangrijker dan de vogels. Maak je dus geen zorgen. Dat heeft geen zin, je blijft er geen dag langer door leven'. Het is alsof Jezus me door de merel toefluistert: Maak je niet zo druk. Vertrouw op Mij. Ik ben bij je! Langzaam adem ik uit, ervaar ik ruimte. Bewust doe ik beide oordopjes uit. En loop ik in alle rust naar buiten. Genietend van de zon die mij tegemoet komt. Vol verwondering en op gepaste afstand blijf ik staan kijken bij het nest van de merel. Gelukkig, er is nog iets wat zich niets van dit virus aan trekt en door blijft gaan: het is lente!